Το υπ' αριθμό 4 ξεκινά και καταλήγει στον Πλατύ Γιαλό. Έχει μήκος 10 χιλιόμετρα και εκτιμώμενη διάρκεια περπατήματος, όπως αναφέρουν οι σχετικές πινακίδες, 4 ώρες. Κι εμένα τόσο μου πήρε. Με ενάμισι λίτρο νερό, μία μπανάνα, αντηλιακό, τον χάρτη 1:25000 της Ανάβασις και τον ενθουσιασμό του πρωτάρη ξεκίνησα ένα πρωί στις 8.
Ο παρακάτω χάρτης δείχνει κάποια σημεία του μονοπατιού. Αν ζουμάρετε κοντά μπορείτε να το διακρίνετε. Δεν σημείωσα περισσότερα για να μην το παραφορτώσω.
Το μονοπάτι ξεκινά πίσω από το κτίριο του βιολογικού καθαρισμού. Είναι ένα γκρι-καφέ κτίριο που φαίνεται πάνω από τα σπίτια στη δυτική πλευρά της παραλίας. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να περπατήσει τον δρόμο του Πλατύ Γιαλού, να στρίψει δεξιά προς το κάμπινγκ και μετά αριστερά στην πινακίδα προς Φυκιάδα (μία παραλία όπου φτάνεις μετά από περίπου 2 ώρες περπάτημα).
Αυτή είναι η κατάσταση του μονοπατιού στα πρώτα μέτρα.
Τακτικά συναντά κανείς αυτήν τη σήμανση, κυρίως σε σημεία που δεν είναι εμφανές προς τα πού πρέπει να συνεχίσει. Η πιο συχνή σήμανση όμως είναι μικρές πυραμίδες από επίπεδες πέτρες. Φαντάζομαι σε αυτούς που ασχολούνται με πεζοπορία είναι προφανές ότι έτσι πρέπει να είναι.
Η μορφή του μονοπατιού αλλάζει συνεχώς.
Αν και δεν συναντάς ανθρώπους, η ανθρώπινη παρουσία είναι συνέχεια αισθητή, πιο πολύ με ξερολιθιές σαν αυτή.
Το πιο ωραίο χαρακτηριστικό στο πρώτο μισό της διαδρομής είναι ότι ακόμα κι όταν είσαι ψηλά στο βουνό η θάλασσα μοιάζει να είναι δίπλα σου.
Αυτή είναι η τελευταία όψη του Πλατύ Γιαλού πριν το μονοπάτι βρεθεί στην πίσω πλευρά του βουνού. Θα είχα περισσότερες φωτογραφίες αλλά τραβούσα από iphone και πολλές βγήκαν "καμμένες" από τον ήλιο.
Για λίγη ώρα αφού σταματήσει να φαίνεται ο Πλατύς Γιαλός το μονοπάτι διασχίζει μία περιοχή ανάμεσα σε δύο κορυφογραμμές και δεν βλέπεις θάλασσα. Το βουνό όμως είναι καταπράσινο, γεμάτο με ένα είδος χαμηλού κέδρου. Γρήγορα εμφανίζεται ξανά η θάλασσα, κάπως έτσι. Αριστερά είναι η νησίδα Κιτριανή και δεξιά μία χερσόνησος του νησιού.
Εδώ φαίνεται ολόκληρη η Κιτριανή.
Εδώ όψεις της διαδρομής, κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα.
Κι εδώ πια το μονοπάτι φτάνει δίπλα στη θάλασσα, στην περιοχή Σαρλί.
Ήδη από ψηλά σε συνοδεύει ο ήχος του νερού που χτυπάει στα βράχια.
Σαν τοπίο στον Άρη.
Ξαναφήνοντας για λίγο τη θάλασσα το δάσος πυκνώνει. Τα δέντρα όμως είναι χαμηλά, στο ύψος ανθρώπου.
Πριν την παραλία Φυκιάδα, σε μία ανοιχτή έκταση βρίσκεται ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Σαν σκηνή από γουέστερν. Μπόλικα αγριοκάτσικα έβοσκαν γύρω από το σπίτι. Ευτυχώς μόλις πλησίασα έτρεξαν να κρυφτούν. Είχα ένα άγχος μην έρθουν καταπάνω μου πιστεύοντας ότι έχω φαγητό.
Κάπου είχα διαβάσει ότι το σπίτι ήταν μεσαιωνικό. Συνεπώς, παρόλο που γενικά είμαι ορθολογικός άνθρωπος, το πλησίασα με κάποιον μεταφυσικό φόβο μιας κι ήμουν σχεδόν δυο ώρες περπάτημα μακρυά από τον πιο κοντινό οικισμό.
Από κοντά δεν μοιάζει για μεσαιωνικό. Μετά από τη βόλτα μου το είδα σε άλλο site να αναφέρεται σαν παλιό τσιφλίκι. Κι εγώ πιστεύω ότι είναι πολύ πιο σύγχρονο από μεσαιωνικό.
Αυτή είναι η εσωτερική αυλή φωτογραφημένη από την πόρτα που φαίνεται στην προηγούμενη φωτογραφία. Ακριβώς αριστερά μου ήταν το διώροφο κτίριο με μία ανοιχτή πόρτα να χάσκει προς το σκοτεινό εσωτερικό. Αν ήταν μέσα κανένα κατσίκι και το άκουγα να περπατάει στα σανίδια μπορεί να είχα αποκτήσει άσπρα μαλλιά.
Φεύγοντας από το κτίριο, κι αφού διασχίσεις ένα μικρό δάσος με ελιές (αν θυμάμαι πια καλά) φτάνεις στη Φυκιάδα.
Είναι μία προφανώς εντελώς ήσυχη και πολύ καθαρή παραλία αν και τίποτα το ιδιαίτερο. Θα πρότεινα όμως σε παρέα να κάνει τη διαδρομή από τον Πλατύ Γιαλό, μπάνιο εδώ κι επιστροφή το απόγευμα. Για κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Εδώ η παραλία από μακρυά, όταν πια έχει φύγει κανείς και συνεχίζει το μονοπάτι προς τα βορειοδυτικά.
Εδώ μία όψη του κόλπου από λίγο πιο δεξιά από την παραλία, όταν το μονοπάτι έχει ξεκινήσει να ανηφορίζει. Το ακρωτήριο αριστερά λέγεται Πούντα του Φώτη.
Άλλη μία όψη του κόλπου από τη βόρεια πλευρά του. Το μονοπάτι πολύ γρήγορα ...
... κερδίζει ύψος.
Και πάλι η Πούντα του Φώτη και πίσω (έρχεται το κλισέ) το απέραντο γαλάζιο.
Αυτά εδώ νομίζω είναι τα απομεινάρια μίας αρχαίας φρυκτωρίας, πύργου που χρησιμοποιούσαν για να στέλνουν σήματα με φωτιές. Η Σίφνος έχει πάρα πολλές και την παραμονή του Αγίου Πνεύματος τις ανάβουν όλες.
Παραλίγο να χαθώ
Φεύγοντας από τη Φυκιάδα, αφού έβγαλα όλες τις προηγούμενες φωτογραφίες κόντεψα να χαθώ. Το μονοπάτι διακλαδίζεται. Στα δεξιά είναι το κανονικό μονοπάτι ενώ αριστερά ξεκινάει ένας βραχίονας που ξανακατεβαίνει προς τη θάλασσα και φτάνει στο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου, στη βόρεια ακτή του κόλπου. Σ' εμένα σαν αρχάριο δεν ήταν καθόλου προφανές πού είναι ο δεξιός βραχίονας.Για καλή μου τύχη, ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι και να προχωρώ στον αριστερό βραχίονα, συνάντησα εδώ τους μόνους ανθρώπους που συνάντησα σε όλη τη διαδρομή. Είδα ψηλά από πάνω μου να κατηφορίζουν μέσα από τα δέντρα δύο άνθρωποι. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γάλλων, μεταξύ 60 κι 70, που είχαν παρκάρει ψηλά στον χωματόδρομο (δείτε παρακάτω) και πήγαιναν για μπάνιο στη Φυκιάδα. Χάρη σ' αυτούς ξαναβρήκα το μονοπάτι.
Από τα ρούχα που φορούσαν έδειχνα πεπειραμένοι στις πεζοπορίες. Και μάλιστα, ενώ εγώ περίπου χαμένος έβριζα από μέσα μου που δεν είναι καλή η σήμανση, άκουσα τον άντρα να λέει ότι το μονοπάτι είναι πολύ καλά μαρκαρισμένο. Τόσα ξέρω για πεζοπορία. Φυσικά είπα ότι συμφωνώ απόλυτα, τους ευχήθηκα καλό μπάνιο και συνέχισα το δρόμο μου.
Το βόρειο μέρος του μονοπατιού
Η ανάβαση από τη Φυκιάδα είναι αρκετά απότομη. Πολύ καλή για γυμναστική. Μετά από λίγο περισσότερο από μισή ώρα το μονοπάτι φτάνει σε έναν χωματόδρομο που πηγαίνει γύρω από το βουνό και διακλαδίζεται και προς το Βαθύ.
Το Βαθύ, από τον χωματόδρομο.
Μετά από περίπου 10 λεπτά πρέπει κανείς ν' αφήσει τον χωματόδρομο και να ξαναπιάσει το μονοπάτι. Η αρχή του είναι ένας τοίχος από βράχια περίπου 1.5 μέτρο ψηλός. Μόνο η πινακίδα με το "4" δείχνει ότι εκεί ξαναξεκινά το μονοπάτι. Η αρκετά απότομη ανάβαση συνεχίζεται για ακόμα λίγη ώρα.
Αυτή η πλευρά του μονοπατιού, η βόρεια ας πούμε, δεν είναι τόσο όμορφη όσο η νότια. Δεν φαίνεται θάλασσα αλλά μόνο το απέναντι βουνό...
... ώσπου μετά από περίπου μια ώρα εμφανίζεται ξανά ο Πλατύς Γιαλός.
Εδώ ψηλά βρίσκεται και το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία (Άη Νηγιά στα Σιφναίικα) του Κοντού. Έτσι φαίνεται ο Πλατύς Γιαλός από το μπαλκόνι του.
Από εκεί αρχίζει επιτέλους η τελευταία κατάβαση, ευπρόσδεκτη μετά από τόσες ώρες κάτω από τον ήλιο.
Το μονοπάτι είναι όμορφο και το περπάτημά του ιδιαίτερη εμπειρία, σαν να γυρνάς σε άλλη εποχή. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, κι αν όχι όλο τουλάχιστον το τμήμα μέχρι τη Φυκιάδα. Ο χάρτης δεν είναι αρκετά λεπτομερής αλλά σου δίνει μία γενική ιδέα για το πού βρίσκεσαι. Ανακαλύπτοντας όμως τα μονοπάτια τελευταία στιγμή δεν είχα χρόνο να βρω τον πεζοπορικό χάρτη που αναφέρει το άρθρο που σημείωσα στην αρχή.
Καλές πεζοπορίες στο νησί!!!
No comments:
Post a Comment