Κατεχόμενη Λευκωσία, Μάιος 2014

Το "ξένο", το αντίθετο από αυτό που είσαι είναι ελκυστικό. Σε προκαλεί να το συναντήσεις. Τέτοια είναι κι η τουρκική Λευκωσία, το άλλο μισό της ελληνικής, κάτι σαν άσπρο - μαύρο ή πάνω - κάτω.

Πέρα από τη νέα Λευκωσία, που είναι επίσης μοιρασμένη, η "εντός των τειχών" πόλη, που περικλείεται από τα ενετικά τείχη με το σχήμα νιφάδας, είναι σχεδόν ισομερώς χωρισμένη στα δύο.

 
Ένα από τα δύο περάσματα στην τουρκική πλευρά βρίσκεται στην οδό Λήδρας. Από τη κορυφή του Πύργου Σιακόλα, λίγο πριν το πέρασμα, έχει κανείς μία πανοραμική άποψη όλης της πόλης. Κοιτώντας βόρεια βλέπει την τουρκική πλευρά με τον Πενταδάκτυλο στο βάθος.

Όλα τα κτίρια εκτός από τις δυο - τρεις πρώτες σειρές είναι τουρκικά. Στην πλαγιά του Πενταδάκτυλου το άκρον άωτο της γραφικότητας. Η τουρκοκυπριακή σημαία και δίπλα η ημισέληνος και μία ρήση του Ατατούρκ για το πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι οι Τούρκοι επειδή είναι Τούρκοι.

Το τζαμί με τους δύο μιναρέδες είναι το Σελιμιέ. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1209, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, και ολοκληρώθηκε το 1326. Σ' αυτό οφείλει το γοτθικό του στυλ. Προτού γίνει τζαμί, μετά την κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς το 1571, ήταν ο καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας.

Για να μπεις στην τουρκική Λευκωσία πρέπει να υπογράψεις μία υποτυπώδη βίζα και να καταγραφεί ο αριθμός διαβατηρίου σου στους υπολογιστές της τουρκοκυπριακής αστυνομίας.

Η αλλαγή με το που μπαίνεις στην τουρκική πλευρά είναι προφανώς απότομη.

 

Η πόλη θυμίζει την περιοχή γύρω από την Αθηνάς και είναι πολύ πιο φτωχική από την ελληνική πλευρά.

 

Το απόγευμα το Μπελεντιέ Παζάρ, η δημοτική αγορά, είναι κλειστό.

 

Κοντά στο τζαμί είναι το Μπουγιούκ Χαν (Μεγάλο Χάνι), αυθεντικό οθωμανικό κτίσμα του 1572.

Τα δωμάτια κι οι στάβλοι του έχουν γίνει εργαστήρια, μαγαζάκια, καφέ κι εστιατόρια.

Στο κέντρο της αυλής ένα ισλαμικό "παρεκκλήσι" με τον χώρο πλυσίματος των ποδιών κάτω και τον χώρο προσευχής πάνω.

Τώρα μερικές εικόνες από το τζαμί Σελιμιέ, με όλα τα γοτθικά χαρακτηριστικά του.

Τα βιτρώ του ναού αναπαριστούσαν σκηνές από τη Βίβλο και οι Οθωμανοί τα αφαίρεσαν.

 

Ο ποδοσφαιρικός αγώνας στην πλαϊνή αυλή και η παρακολούθηση του σίριαλ στην καφετέρια πίσω από το τζαμί συνεχίστηκαν σαν να μην τρέχει τίποτα όταν ακούστηκε το κάλεσμα του μουεζίνη για τη βραδυνή προσευχή. 

Στο βάθος, φανέλα Γαλατασαράι. 

Δίπλα στην καφετέρια βρίσκεται ένα μνημείο. Το έμβλημα μοιάζει με το σύμβολο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων ενώ ο λύκος σύμφωνα με τη wikipedia είναι ιερός για τη μυθολογία των πρώτων τουρκικών φύλων. Η επιγραφή λέει κάτι σαν "πατρίδα είναι κάθε γη για την οποία δίνεις τη ζωή σου" (Google translate). Σύμφωνα με μία σελίδα της τουρκικής wikipedia, ποy μετάφρασα με Google translate και πάλι, η ρήση προέρχεται από πατριωτικό ποίημα ενός Τούρκου ποιητή, μάλλον όχι με αφορμή την Κύπρο μιας και πέθανε το 1956.

Με τον ερχομό της νύχτας οι δρόμοι ερήμωναν.

 

Προτιμώντας την οικειότητα της ελληνικής πλευράς επέστρεψα έχοντας δει ένα πολύ μικρό μέρος της τουρκικής. Έμοιασε με ταξίδι σε άλλο χρόνο και τόπο. Μακάρι μία μέρα να έχω την ευκαιρία για μεγαλύτερο.