Στο Φανάρι και στο Πατριαρχείο

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στη συνοικία Φανάρι, στα δυτικά παράλια του Κεράτιου, λίγο βορειότερα από το κέντρο. Με αυτοκίνητο είναι 10 λεπτά δρόμο, αν δεν έχει κίνηση. Ένας άλλος τρόπος να πάει κανείς στο Φανάρι είναι με το φέρυ μποτ του Κεράτιου (δεν παίρνει αυτοκίνητα), το οποίο ανεβαίνει τον κόλπο κάθε μία ώρα. Μία από τις στάσεις του είναι στο Φανάρι.

Οι σκάλες που πιάνει το φέρυ μποτ είναι πραγματικά σαν στάσεις. Ένα μικρό κτίριο με εκδοτήριο εισιτηρίων και αίθουσα αναμονής και μία μικρή προβλήτα 3Χ5.

Η σκάλα του φέρυ μποτ στο Φανάρι.

Βγαίνοντας από το φέρυ μποτ το κτίριο του πατριαρχείου βρίσκεται ακριβώς μπροστά.

Το κτίριο του Πατριαρχείου.

Είναι το κιτρινωπό κτίριο στην παραπάνω φωτογραφία, ακριβώς πίσω από την πρώτη σειρά κτιρίων του παραλιακού δρόμου. Ένα από τα κτίρια μπροστά του είναι ένα μικρό τζαμί. Βλέποντάς το σκέφτηκα ότι ένας λόγος που χτίστηκε εκεί ήταν για να "μπαίνουν στη μύτη" του προσωπικού του πατριαρχείου τα καλέσματα του μουεζίνη για την προσευχή - πέντε φορές τη μέρα. Όμως πίσω από τους ψηλούς τοίχους του περίβολου του πατριαρχείου τα καλέσματα μόλις που ακούγονται.

Πλησιάζοντας το πατριαρχείο (κτίριο στα δεξιά).

 Η κεντρική πύλη έχει μείνει κλειστή από το 1821, όταν εκεί κρεμάστηκε από τους Τούρκους ο πατριάρχης. Έτσι, η είσοδος είναι τώρα στα αριστερά της.

Η σφραγισμένη κεντρική πύλη.

Κοιτάζοντας έξω, από την αριστερή πύλη.

Μπαίνοντας στο προαύλιο, βλέπει κανείς το ναό του Αγ. Γεωργίου.

Ναός Αγ. Γεωργίου.

Ναός Αγ. Γεωργίου.

Ο ναός εσωτερικά είναι σχετικά άδειος από διάκοσμο. Έχει μόνο μερικές λάρνακες με λείψανα αγίων στους δύο πλευρικούς τοίχους. Σε πλήρη αντίθεση με τον υπόλοιπο ναό είναι το πλούσια διακοσμημένο τέμπλο του ιερού.

Τέμπλο Αγ. Γεωργίου.

Το μεγαλύτερο μέρος της αυλής το καταλαμβάνει ένα μεγάλο και ψηλό κτίριο γραφείων με σκούρο κόκκινο χρώμα. Συνάντησα μερικούς υπαλλήλους, Έλληνες της Πόλης. Μιλούν, προφανώς, άψογα τουρκικά με Τούρκους του προσωπικού ή στο τηλέφωνο. Μιλούν ελληνικά με τη "βαρειά" προφορά που ακούσαμε στην ταινία "Πολίτικη κουζίνα" ή στην ταινία με το Βουτσά που του έλεγε η μητέρα του να τρώει "φουν-ντούκια".

Ναός Αγ. Γεωργίου (αριστερά) και κτίριο γραφείων.

Επισκέπτες στην αυλή.

Σε έναν τοίχο βρίσκεται ένα ανάγλυφο που μοιάζει αρχαίο. Μου θυμίζει επιτύμβια πλάκα, όπου ο νεκρός απεικονίζεται σε ανάκλιντρο να παρηγορεί τη σύζυγο ή μητέρα του που τον πενθεί. Μπορεί να μη θυμάμαι καλά. Θα το ελέγξω αν μπορέσω και θα επανέλθω. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον ότι σε μία από τις σημαντικότερες έδρες της χριστιανικής θρησκείας υπάρχει ένα τέτοιο ανάγλυφο.

Μαρμάρινο ανάγλυφο.

Η περιοχή γύρω από το πατριαρχείο

Όπως μου έχουν πει γνωστοί μου Κωνσταντινουπολίτες, όταν οι Έλληνες έφυγαν από το Φανάρι εγκαταστάθηκαν στη θέση τους Τούρκοι από την Ανατολία. Το ίδιο γράφει και το βιβλίο του Lonely Planet λέγοντας ότι τώρα στο Φανάρι ζουν αρκετά συντηρητικοί και θρήσκοι Τούρκοι. Όντως δεν είδα ούτε μία γυναίκα χωρίς μαντήλα.

Ο δρόμος και τα σπίτια γύρω από το πατριαρχείο είναι πολύ φτωχικά.

Η γειτονιά του πατριαρχείου.

Υπάρχουν δυο-τρία μαγαζάκια που πουλούν ενθύμια για τους Έλληνες επισκέπτες. Όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία οι μαγαζάτορες έχουν προσαρμοστεί πλήρως στο target group τους. Επιγραφή στα ελληνικά και με το όνομα του Βύζαντα, του μυθολογικού ιδρυτή του Βυζαντίου.

Ο "Βύζας" στο Φανάρι.

Μερικούς δρόμους πιο πάνω από το πατριαρχείο, δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Λόγω του άσχημου καιρού και του "άμαχου πληθυσμού" που με συνόδευε δεν μπόρεσα να πάω πιο κοντά.

Η Μεγάλη του Γένους Σχολή, από τη σκάλα του φέρυ μποτ στο Φανάρι.

Η παραλία στο Φανάρι, όσο φτάνει το μάτι κι από τις δύο πλευρές της σκάλας, είναι ένα μεγάλο πάρκο. Το ίδιο συμβαίνει και πιο πέρα προς τα βόρεια όπως είδα από το φέρυ μποτ.

Το πάρκο στην παραλία στο Φανάρι. Στο βάθος ο Αγ. Στέφανος των Βουλγάρων, παλιός καθεδρικός ναός της Βουλγαρικής Εξαρχίας, φτιαγμένος από χυτοσίδηρο.

Στην παραλία αρκετοί άνθρωποι ψάρευαν. Είναι μία σκηνή πολύ κοινή στην Πόλη, π.χ. στις γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές του Κεράτιου.

Ψαράδες στο Φανάρι.

Όσοι έχω δει να ψαρεύουν μοιάζουν αρκετά φτωχοί άνθρωποι, κατά πάσα πιθανότητα άνεργοι, που μάλλον το κάνουν τόσο για να συμπληρώσουν τη διατροφή τους όσο και για να σκοτώσουν την ώρα τους.

Ψαρεύουν όλοι με το ίδιο στυλ. Καλάμι με μοτεράκι, με 5-6 αγκίστρια στην πετονιά, στα οποία αντί για δόλωμα κρεμούν μικρές πράσινες κλωστές. Στο Φανάρι έπιαναν μικρά ψαράκια σαν σαρδέλες. Τα ποσοστά επιτυχίας ήταν εντυπωσιακά. Σε κάθε ριξιά σχεδόν όλα τα αγκίστρια γύριζαν γεμάτα. Τα ίδια ψάρια αλλά και αρκετά μεγάλους κέφαλους πιάνουν και στη γέφυρα του Γαλατά. Είδα κουβάδες γεμάτους μέχρι πάνω με ψάρια.

Ψαριά στο Φανάρι.

Ορισμένα από τα πιασμένα ψάρια τα έψηναν επί τόπου στα κάρβουνα.

Επιτόπιο ψήσιμο της ψαριάς στο Φανάρι.

Ψαρεύουν δυο-δυο ή τρεις-τρεις συντροφικά, με όλη την ψαριά κάθε παρέας να μπαίνει σε έναν κουβά. Στο Φανάρι είδα έναν ψαρά πολλές φορές να αφήνει το καλάμι του για να ξαγκιστρώσει τα ψάρια που έπιανε ένας άλλος. Κάποιος άλλος είχε για συντροφιά και βοηθό τη γυναίκα του (φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία των ψαράδων). Όταν μπλέκονταν οι πετονιές δύο καλαμιών μέσα στο νερό αντί για καυγάδες και γκρίνιες υπήρχαν γέλια.


Σαν επίλογος

Η επίσκεψη στο Φανάρι κράτησε πολύ λίγο. Όσο χρειάστηκε για να επισκεφτούμε το ναό και την αυλή  του πατριαρχείου και όσο περιμέναμε στη σκάλα για το φέρυ μποτ.

Δεν μπορώ να πω ότι με έπιασε πάλι κάποια μελαγχολία. Από τη μία οι άνθρωποι που ζουν τώρα στη συνοικία είναι εμφανώς πολύ φτωχοί κι αγωνίζονται να τα φέρουν βόλτα. Από την άλλη το Πατριαρχείο, αν κι έχει μείνει χωρίς ποίμνιο, μου μοιάζει πια αρκετά σταθερό σαν θεσμός ενώ, από όσο γνωρίζω, έχει και διαχειρίζεται μεγάλη περιουσία.

Συνολικά όμως είναι μία επίσκεψη με μεγάλη αξία. Βρίσκεται κανείς ακόμα μια φορά μπροστά σε τοποθεσίες και θεσμούς με πολύ μεγάλη και σημαντική ιστορία, κι αυτό προκαλεί κάποιο δέος.

Άνθρωποι της Κωνσταντινούπολης

Μιας και δεν υπάρχει ακόμα χρόνος για κανονικό post, δημοσιεύω μερικές φωτογραφίες ανθρώπων της Κωνσταντινούπολης.

"Ελληνικές έχετε;"

Πωλητής τουρκικών σημαιών, έξω από μεγάλο, πολυσύχναστο τζαμί. Ορισμένες είχαν και φωτογραφία του Ατατούρκ.

Πιθανότατα προσκυνητής που επιστρέφει από το τζαμί Εγιούπ Σουλτάν, με φέρυ μποτ στον Κεράτιο. 

Πωλητής ψητών καλαμποκιών και κάστανων.

Ιερέας στο προαύλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Πωλητές "τουριστικών" χαλιών κι άλλων ειδών, κοντά στο Μπλε τζαμί.

Ψαράδες στο Φανάρι.

Περιμένοντας το φέρυ μποτ στο Φανάρι.

Πωλητής λουκουμάδων και πελάτες.

Ψαράδες στη γέφυρα του Γαλατά. Τα Σαββατοκύριακα είναι ακόμα περισσότεροι!

Πωλητής και πελάτισσα, στην ψαραγορά του Καράκιοϊ.

Πιστοί πλένουν κεφάλι, χέρια και πόδια πριν την προσευχή όπως απαιτεί το Κοράνι. Στο προαύλιο του Μπλε τζαμιού.

Αγία Τριάδα Κωνσταντινούπολης

Δίπλα στην κεντρική και της "μόδας" πλατεία Ταξίμ βρίσκεται μία ελληνορθόδοξη εκκλησία που λειτουργεί ακόμη. Είναι η Αγία Τριάδα, η οποία κτίστηκε το 1880.

Το μπροστινό μέρος της, με τα σκαλίσματα στην πέτρα, μου θυμίζει κάπως γοτθικό καθεδρικό ναό.

Το πίσω μέρος είναι ίσως ακόμα πιο όμορφο.

Η εκκλησία έχει μία αρκετά μεγάλη αυλή την οποία μοιράζεται με μία ταβέρνα κι ορισμένα σπίτια, ενώ σε αυτήν κυκλοφορούν ελεύθερες κότες και χήνες. Εκτός από την κεντρική πόρτα η αυλή έχει και δύο πόρτες στις δύο πλευρές της κι έτσι οι περαστικοί κόβουν δρόμο μέσα από αυτή. Είδα αρκετούς Τούρκους να φωτογραφίζουν την εκκλησία, να φωτογραφίζονται μπροστά της και να μπαίνουν στο πρόθυρό της, αν αυτός είναι ο σωστός όρος.

Όταν την επισκέφθηκα η Χριστουγεννιάτικη λειτουργία είχε τελειώσει κι η εκκλησία είχε κλείσει. Έτσι κι εγώ μόνο στο πρόθυρο μπόρεσα να μπω.

Κάτι που προσωπικά με συνεπήρε ήταν η επιγραφή στην τέταρτη πόρτα στο πίσω μέρος της αυλής κι ειδικά ο πρώτος "στίχος":

"Σκήπτρον ενδόξως κρατούντος Σουλτάνου Χαμίτ του Δευτέρου

τήνδε ανήρ ευσεβής κ' επιστήμων ανήγειρε Πύλην

του της Αγίας Τριάδος Ναού ιερού περιβόλου

πρόθυμος τοις Εθνικοίς Καθιδρύμασι φέρων την χάριν"

Τη νύχτα η όψη της εκκλησίας μου προκαλεί μία ελαφριά μελαγχολία. Βρίσκεται σε μία πολύ ζωντανή περιοχή, γεμάτη φώτα και θορύβους, κι είναι το μοναδικό σκοτεινό κτίριο. Αυτή η όψη με κάνει να σκέφτομαι τους Ελλήνες Κωνσταντινουπολίτες στην Πόλη της εποχής μας. Λίγοι, ασήμαντοι κι απαρατήρητοι.


Υ.Γ.: είδα κι άλλα μέρη στη δεύτερη μέρα μου εδώ. Από έλλειψη χρόνου, μιας και πρέπει πια να ξεδιαλέγω και να επεξεργάζομαι (έστω και πρόχειρα) φωτογραφίες, δεν πρόλαβα να τα περιγράψω όλα σήμερα. Θα εμφανιστούν όλα σιγά σιγά.

Πολύ πρώτες εντυπώσεις από την Κωνσταντινούπολη

Σήμερα ξεκίνησε η πραγματοποίηση ενός από τα μεγάλα ταξιδιωτικά μου όνειρα. Έφτασα στην Κωνσταντινούπολη για λίγες μέρες διακοπών.

Η "σχέση" μου με την Κωνσταντινούπολη - ένα είδος disclaimer

Από πολύ νέος είμαι ερωτευμένος με την Κωνσταντινούπολη. Ένας λόγος είναι η πλούσια ιστορία της. Από την ίδρυσή της μέχρι πρόσφατα ήταν η πρωτεύουσα μεγάλων αυτοκρατοριών, των ισχυρότερων της εποχής τους: πρώτα της Ρωμαϊκής, μετά της μετεξέλιξής της που αποκαλούμε Βυζαντινή και τέλος της Οθωμανικής. Από το 330 ως το 1922, δηλαδή για περισσότερους από 16 αιώνες. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου αυτής ήταν ασύγκριτα πιο πολυπληθής, ισχυρή και καλλιεργημένη από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη.

Ο δεύτερος λόγος είναι η θέση που έχει στην ελληνική ιστορία. Πριν γίνει Κωνσταντινούπολη ήταν το Βυζάντιο, αποικία Ελλήνων από τα Μέγαρα. Πολύ γρήγορα μετά την ίδρυσή της κυριάρχησαν η ελληνική γλώσσα κι ο ελληνικός πολιτισμός (ευτυχώς όμως για τη Ρωμαϊκή - Βυζαντινή αυτοκρατορία άντεξαν για πολύ περισσότερο το ρωμαϊκό δίκαιο και ο ρωμαϊκή οργάνωση και τρόπος διοίκησης). Στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά τη διάλυσή της εξακολούθησε να έχει πολυάριθμο ελληνικό πληθυσμό με σημαντικό ρόλο στην οικονομία και τη διοίκηση.  Ίσως μέχρι τον καιρό της Μικρασιατικής καταστροφής οι Έλληνες αυτήν θεωρούσαν την πραγματική τους πρωτεύουσα που περίμενε να ελευθερωθεί.

Ο τρίτος λόγος, τον οποίο δεν μπορώ να εκφράσω με ακρίβεια, είναι μία απροσδιόριστη ζεστασιά που νοιώθω για αυτήν. Χωρίς να την έχω ως τώρα επισκεφθεί, πάντα τη θεωρούσα ως την ομορφότερη πόλη, λόγω της θέσης της και του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της, του συνδυασμού Ανατολής και Δύσης.

Τέλος, στο Παλαιό Φάληρο όπου ζω, μένουν πολλοί Κωνσταντινουπολίτες. Γνωρίζω ορισμένους, κι όλοι μιλάνε με μεγάλη αγάπη και νοσταλγία γι' αυτήν.

Οι πρώτες εντυπώσεις

Οι πρώτες εικόνες που έχω είναι οι αποσπασματικές όψεις που είδα από το αεροπλάνο, η διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και η σύντομη βραδυνή βόλτα για φαγητό.

Από το αεροπλάνο είδα τη Μαύρη Θάλασσα και το Βόσπορο από την αρχή του ως την Κωνσταντινούπολη. Είναι πολύ στενός, συχνά όσο το χώρισμα μεταξύ Αττικής και Σαλαμίνας στο στενότερο σημείο του. Εντυπωσιακό το πόσο κοντά βρίσκονται Ευρώπη κι Ασία. Η δεύτερη έντονη εικόνα είναι ότι σχεδόν όλα τα κτίρια, εκτός από τους πολύ μοντέρνους ουρανοξύστες, έχουν σκεπές με κεραμίδια. Τουλάχιστον η ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης, που φαινόταν από το παράθυρό μου, έχει κεραμιδί χρώμα από τον αέρα.

Από το έδαφος, οι πολυκατοικίες που είδα στη διαδρομή από το αεροδρόμιο ως τον Κεράτιο (που χωρίζει στη μέση την Ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης) ήταν πάρα πολύ άσχημες. Διάσπαρτα ανάμεσά τους υπήρχαν όμως κάποια παλιά, όμορφα, χαμηλά κτίρια. Σε μεγάλο μέρος της παραθαλάσσιας διαδρομής βλέπεις επίσης τα θαλασσινά Βυζαντινά τείχη. Η ιστορία, κατά κάποια έννοια η ιστορία του λαού σου, ζωντανή μπροστά σου...

Διασχίσαμε τον Κεράτιο από τη γέφυρα Ατατούρκ. Είναι ένας πολύ μακρύς, στενός κόλπος σαν ποτάμι κι η γέφυρα είναι σχετικά κοντά στο άνοιγμά του. Προς τα βόρεια βλέπεις τον κόλπο να χάνεται στον ορίζοντα. Την απογευματινή ώρα που περάσαμε τη γέφυρα ήταν σκεπασμένος κι από πυκνό νέφος. Κατά μήκος της γέφυρας υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι που ψάρευαν, κυριολεκτικά ο ένας δίπλα στον άλλο και στις δύο πλευρές της.

Η ανατολική πλευρά του ευρωπαϊκού τμήματος της Πόλης, βγαίνοντας από τη γέφυρα Ατατούρκ, έχει πιο όμορφα και παλιά κτίρια. Κρίνοντας από ότι έβλεπα δεξιά κι αριστερά από τον δρόμο, έχει συνεχώς πάρα πολύ στενά, πυκνοχτισμένα δρομάκια. Κυριολεκτικά σοκάκια.

Το βράδυ περπατήσαμε την αρχή της οδού Istiklal, γνωστής κι ως Μεγάλη Οδός του Πέρα. Είναι ένας πεζόδρομος σαν την Ερμού, με πολύ μεγαλύτερο όμως μήκος και πάρα πολύ περισσότερο κόσμο. Ίσα - ίσα που δεν σπρώχναμε ανθρώπους για να περπατήσουμε. Δεξιά κι αριστερά είναι γεμάτη καταστήματα και στο κέντρο της περνούν κάθε τόσο τραμ. Ξεκινάει από την πλατεία Ταξίμ, πολύ μέσα στο τμήμα αυτό της Πόλης και κατηφορίζει σχεδόν ως τον Κεράτιο.

Ορίστε και δύο χάρτες του τμήματος της Κωνσταντινούπολης στο οποίο αναφέρομαι.

Στον πρώτο φαίνεται η αρχή του Κεράτιου κόλπου. Η δεύτερη γέφυρα από δεξιά προς τα αριστερά είναι η γέφυρα Ατατούρκ.

Στον δεύτερο φαίνεται πιο μεγάλο το ανατολικό μέρος του Ευρωπαϊκού τμήματος. Η οδός Istiklal είναι λίγο νότια της σημειωμένης με κίτρινο οδού Tarlabasi στο βόρειο μέρος.

Οι Τούρκοι μου έκαναν πάρα πολύ καλή εντύπωση. Κατά μέσο όρο δείχνουν κάπως πιο "πίσω" από εμάς. Πιο "τραχείς" και πρόχειρα ντυμένοι. Επίσης μιλούν λίγα και όχι καλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ή στα εστιατόρια. Είναι όμως πάρα πολύ απλοί και φιλικοί. Ο οδηγός του ταξί χάιδευε φιλικά τη μύτη του γιου μου που έγερνε κουρασμένος ανάμεσα στα μπροστινά καθίσματα. Τουλάχιστον δύο σερβιτόροι στο εστιατόριο που φάγαμε πήραν αγκαλιά την κόρη μου. Βλέπει κανείς έντονες αντιθέσεις. Πολλούς νέους με σύγχρονη, δυτικού τύπου, εμφάνιση και πολλές γυναίκες, αρκετές νέες, με μαντίλα. Είδα και δύο γυναίκες με μπούρκα κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με ρούχα χωρικών, όλους στο ίδιο κεντρικό σημείο της Πόλης

Όλα όσα έγραψα είναι βιαστικά γραμμένες κι όχι τακτοποιημένες πρώτες εντυπώσεις. Θα προσπαθήσω τις επόμενες μέρες να γράψω δίκαια κι αντικειμενικά για ότι βλέπω και να στείλω πολλές φωτογραφίες.

Και κάποιες πρώτες ταξιδιωτικές συμβουλές

Μιας και θα είμαι εδώ για μερικές μέρες, καλό είναι νομίζω να δίνω και τις εντυπώσεις μου για τα μέρη που επισκέπτομαι.

Για το ξενοδοχείο που μένω οι πρώτες εντυπώσεις είναι άριστες. Θα περιμένω όμως μέχρι το τέλος της διαμονής πριν γράψω τη γνώμη μου.

Ένα πρώτο "εστιατόριο" που προτείνω είναι το Zubeyir Okacbasi. Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί είναι κεμπαμπτζίδικο κι όχι αυτό που έχουμε στο νου σαν εστιατόριο. Είναι όμως εξαιρετικό. Το βρήκα από το Lonely Planet κι αξίζει τη σύσταση που του έκανε. Είναι ένα μικρό, ζεστό, οικείο κεμπαμπτζίδικο. Στην αρχή σου φέρνουν δίσκο με ορεκτικά, τα οποία αποκαλούν μεζέδες (meze, τουρκική λέξη όπως έχω ήδη μάθει): τζατζίκι, φασόλια γίγαντες, μαυρομάτικα φασόλια πιαζ (μαγειρεμένα με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο από ότι τα φτιάχνουμε στην Ελλάδα), μία σαλάτα με σπανάκι, ένα dip από κολοκύθα και λίγα ακόμα που δεν θυμάμαι. Επιλέγεις ότι θέλεις όπως γίνεται και σε κάποια εστιατόρια στην Αθήνα (π.χ. στο Καβούρι). Μετά παραγγέλνεις από έναν κατάλογο κεμπάμπ και άλλων ψητών κρεάτων. Ότι φάγαμε ήταν πολύ καλό, ειδικά το shisk kebab κοτόπουλου. Το κύριο ποτό είναι η ρακή. Δεν είδα κανέναν να παραγγέλνει κρασί ή μπύρα. Όλοι οι υπόλοιποι πελάτες, από ότι άκουγα, ήταν Τούρκοι. Μου έδωσε μία πρώτη αυθεντική εικόνα ενός από τους τρόπους που τρώνε έξω οι νεαροί Τούρκοι. Προτείνω να περάσετε νωρίτερα ή να πάρετε τηλέφωνο για να κλείσετε τραπέζι. Φτάσαμε στις 7.45 κι ήταν όλα κλεισμένα. Με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι 4 ατόμων όπου στριμωχτήκαμε 6 άτομα. Αξίζει 100% μία επίσκεψη.