Το μπροστινό μέρος της, με τα σκαλίσματα στην πέτρα, μου θυμίζει κάπως γοτθικό καθεδρικό ναό.
Το πίσω μέρος είναι ίσως ακόμα πιο όμορφο.
Η εκκλησία έχει μία αρκετά μεγάλη αυλή την οποία μοιράζεται με μία ταβέρνα κι ορισμένα σπίτια, ενώ σε αυτήν κυκλοφορούν ελεύθερες κότες και χήνες. Εκτός από την κεντρική πόρτα η αυλή έχει και δύο πόρτες στις δύο πλευρές της κι έτσι οι περαστικοί κόβουν δρόμο μέσα από αυτή. Είδα αρκετούς Τούρκους να φωτογραφίζουν την εκκλησία, να φωτογραφίζονται μπροστά της και να μπαίνουν στο πρόθυρό της, αν αυτός είναι ο σωστός όρος.
Όταν την επισκέφθηκα η Χριστουγεννιάτικη λειτουργία είχε τελειώσει κι η εκκλησία είχε κλείσει. Έτσι κι εγώ μόνο στο πρόθυρο μπόρεσα να μπω.
Κάτι που προσωπικά με συνεπήρε ήταν η επιγραφή στην τέταρτη πόρτα στο πίσω μέρος της αυλής κι ειδικά ο πρώτος "στίχος":
"Σκήπτρον ενδόξως κρατούντος Σουλτάνου Χαμίτ του Δευτέρου
τήνδε ανήρ ευσεβής κ' επιστήμων ανήγειρε Πύλην
του της Αγίας Τριάδος Ναού ιερού περιβόλου
πρόθυμος τοις Εθνικοίς Καθιδρύμασι φέρων την χάριν"
Τη νύχτα η όψη της εκκλησίας μου προκαλεί μία ελαφριά μελαγχολία. Βρίσκεται σε μία πολύ ζωντανή περιοχή, γεμάτη φώτα και θορύβους, κι είναι το μοναδικό σκοτεινό κτίριο. Αυτή η όψη με κάνει να σκέφτομαι τους Ελλήνες Κωνσταντινουπολίτες στην Πόλη της εποχής μας. Λίγοι, ασήμαντοι κι απαρατήρητοι.
Υ.Γ.: είδα κι άλλα μέρη στη δεύτερη μέρα μου εδώ. Από έλλειψη χρόνου, μιας και πρέπει πια να ξεδιαλέγω και να επεξεργάζομαι (έστω και πρόχειρα) φωτογραφίες, δεν πρόλαβα να τα περιγράψω όλα σήμερα. Θα εμφανιστούν όλα σιγά σιγά.
No comments:
Post a Comment