Στο Φανάρι και στο Πατριαρχείο

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στη συνοικία Φανάρι, στα δυτικά παράλια του Κεράτιου, λίγο βορειότερα από το κέντρο. Με αυτοκίνητο είναι 10 λεπτά δρόμο, αν δεν έχει κίνηση. Ένας άλλος τρόπος να πάει κανείς στο Φανάρι είναι με το φέρυ μποτ του Κεράτιου (δεν παίρνει αυτοκίνητα), το οποίο ανεβαίνει τον κόλπο κάθε μία ώρα. Μία από τις στάσεις του είναι στο Φανάρι.

Οι σκάλες που πιάνει το φέρυ μποτ είναι πραγματικά σαν στάσεις. Ένα μικρό κτίριο με εκδοτήριο εισιτηρίων και αίθουσα αναμονής και μία μικρή προβλήτα 3Χ5.

Η σκάλα του φέρυ μποτ στο Φανάρι.

Βγαίνοντας από το φέρυ μποτ το κτίριο του πατριαρχείου βρίσκεται ακριβώς μπροστά.

Το κτίριο του Πατριαρχείου.

Είναι το κιτρινωπό κτίριο στην παραπάνω φωτογραφία, ακριβώς πίσω από την πρώτη σειρά κτιρίων του παραλιακού δρόμου. Ένα από τα κτίρια μπροστά του είναι ένα μικρό τζαμί. Βλέποντάς το σκέφτηκα ότι ένας λόγος που χτίστηκε εκεί ήταν για να "μπαίνουν στη μύτη" του προσωπικού του πατριαρχείου τα καλέσματα του μουεζίνη για την προσευχή - πέντε φορές τη μέρα. Όμως πίσω από τους ψηλούς τοίχους του περίβολου του πατριαρχείου τα καλέσματα μόλις που ακούγονται.

Πλησιάζοντας το πατριαρχείο (κτίριο στα δεξιά).

 Η κεντρική πύλη έχει μείνει κλειστή από το 1821, όταν εκεί κρεμάστηκε από τους Τούρκους ο πατριάρχης. Έτσι, η είσοδος είναι τώρα στα αριστερά της.

Η σφραγισμένη κεντρική πύλη.

Κοιτάζοντας έξω, από την αριστερή πύλη.

Μπαίνοντας στο προαύλιο, βλέπει κανείς το ναό του Αγ. Γεωργίου.

Ναός Αγ. Γεωργίου.

Ναός Αγ. Γεωργίου.

Ο ναός εσωτερικά είναι σχετικά άδειος από διάκοσμο. Έχει μόνο μερικές λάρνακες με λείψανα αγίων στους δύο πλευρικούς τοίχους. Σε πλήρη αντίθεση με τον υπόλοιπο ναό είναι το πλούσια διακοσμημένο τέμπλο του ιερού.

Τέμπλο Αγ. Γεωργίου.

Το μεγαλύτερο μέρος της αυλής το καταλαμβάνει ένα μεγάλο και ψηλό κτίριο γραφείων με σκούρο κόκκινο χρώμα. Συνάντησα μερικούς υπαλλήλους, Έλληνες της Πόλης. Μιλούν, προφανώς, άψογα τουρκικά με Τούρκους του προσωπικού ή στο τηλέφωνο. Μιλούν ελληνικά με τη "βαρειά" προφορά που ακούσαμε στην ταινία "Πολίτικη κουζίνα" ή στην ταινία με το Βουτσά που του έλεγε η μητέρα του να τρώει "φουν-ντούκια".

Ναός Αγ. Γεωργίου (αριστερά) και κτίριο γραφείων.

Επισκέπτες στην αυλή.

Σε έναν τοίχο βρίσκεται ένα ανάγλυφο που μοιάζει αρχαίο. Μου θυμίζει επιτύμβια πλάκα, όπου ο νεκρός απεικονίζεται σε ανάκλιντρο να παρηγορεί τη σύζυγο ή μητέρα του που τον πενθεί. Μπορεί να μη θυμάμαι καλά. Θα το ελέγξω αν μπορέσω και θα επανέλθω. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον ότι σε μία από τις σημαντικότερες έδρες της χριστιανικής θρησκείας υπάρχει ένα τέτοιο ανάγλυφο.

Μαρμάρινο ανάγλυφο.

Η περιοχή γύρω από το πατριαρχείο

Όπως μου έχουν πει γνωστοί μου Κωνσταντινουπολίτες, όταν οι Έλληνες έφυγαν από το Φανάρι εγκαταστάθηκαν στη θέση τους Τούρκοι από την Ανατολία. Το ίδιο γράφει και το βιβλίο του Lonely Planet λέγοντας ότι τώρα στο Φανάρι ζουν αρκετά συντηρητικοί και θρήσκοι Τούρκοι. Όντως δεν είδα ούτε μία γυναίκα χωρίς μαντήλα.

Ο δρόμος και τα σπίτια γύρω από το πατριαρχείο είναι πολύ φτωχικά.

Η γειτονιά του πατριαρχείου.

Υπάρχουν δυο-τρία μαγαζάκια που πουλούν ενθύμια για τους Έλληνες επισκέπτες. Όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία οι μαγαζάτορες έχουν προσαρμοστεί πλήρως στο target group τους. Επιγραφή στα ελληνικά και με το όνομα του Βύζαντα, του μυθολογικού ιδρυτή του Βυζαντίου.

Ο "Βύζας" στο Φανάρι.

Μερικούς δρόμους πιο πάνω από το πατριαρχείο, δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Λόγω του άσχημου καιρού και του "άμαχου πληθυσμού" που με συνόδευε δεν μπόρεσα να πάω πιο κοντά.

Η Μεγάλη του Γένους Σχολή, από τη σκάλα του φέρυ μποτ στο Φανάρι.

Η παραλία στο Φανάρι, όσο φτάνει το μάτι κι από τις δύο πλευρές της σκάλας, είναι ένα μεγάλο πάρκο. Το ίδιο συμβαίνει και πιο πέρα προς τα βόρεια όπως είδα από το φέρυ μποτ.

Το πάρκο στην παραλία στο Φανάρι. Στο βάθος ο Αγ. Στέφανος των Βουλγάρων, παλιός καθεδρικός ναός της Βουλγαρικής Εξαρχίας, φτιαγμένος από χυτοσίδηρο.

Στην παραλία αρκετοί άνθρωποι ψάρευαν. Είναι μία σκηνή πολύ κοινή στην Πόλη, π.χ. στις γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές του Κεράτιου.

Ψαράδες στο Φανάρι.

Όσοι έχω δει να ψαρεύουν μοιάζουν αρκετά φτωχοί άνθρωποι, κατά πάσα πιθανότητα άνεργοι, που μάλλον το κάνουν τόσο για να συμπληρώσουν τη διατροφή τους όσο και για να σκοτώσουν την ώρα τους.

Ψαρεύουν όλοι με το ίδιο στυλ. Καλάμι με μοτεράκι, με 5-6 αγκίστρια στην πετονιά, στα οποία αντί για δόλωμα κρεμούν μικρές πράσινες κλωστές. Στο Φανάρι έπιαναν μικρά ψαράκια σαν σαρδέλες. Τα ποσοστά επιτυχίας ήταν εντυπωσιακά. Σε κάθε ριξιά σχεδόν όλα τα αγκίστρια γύριζαν γεμάτα. Τα ίδια ψάρια αλλά και αρκετά μεγάλους κέφαλους πιάνουν και στη γέφυρα του Γαλατά. Είδα κουβάδες γεμάτους μέχρι πάνω με ψάρια.

Ψαριά στο Φανάρι.

Ορισμένα από τα πιασμένα ψάρια τα έψηναν επί τόπου στα κάρβουνα.

Επιτόπιο ψήσιμο της ψαριάς στο Φανάρι.

Ψαρεύουν δυο-δυο ή τρεις-τρεις συντροφικά, με όλη την ψαριά κάθε παρέας να μπαίνει σε έναν κουβά. Στο Φανάρι είδα έναν ψαρά πολλές φορές να αφήνει το καλάμι του για να ξαγκιστρώσει τα ψάρια που έπιανε ένας άλλος. Κάποιος άλλος είχε για συντροφιά και βοηθό τη γυναίκα του (φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία των ψαράδων). Όταν μπλέκονταν οι πετονιές δύο καλαμιών μέσα στο νερό αντί για καυγάδες και γκρίνιες υπήρχαν γέλια.


Σαν επίλογος

Η επίσκεψη στο Φανάρι κράτησε πολύ λίγο. Όσο χρειάστηκε για να επισκεφτούμε το ναό και την αυλή  του πατριαρχείου και όσο περιμέναμε στη σκάλα για το φέρυ μποτ.

Δεν μπορώ να πω ότι με έπιασε πάλι κάποια μελαγχολία. Από τη μία οι άνθρωποι που ζουν τώρα στη συνοικία είναι εμφανώς πολύ φτωχοί κι αγωνίζονται να τα φέρουν βόλτα. Από την άλλη το Πατριαρχείο, αν κι έχει μείνει χωρίς ποίμνιο, μου μοιάζει πια αρκετά σταθερό σαν θεσμός ενώ, από όσο γνωρίζω, έχει και διαχειρίζεται μεγάλη περιουσία.

Συνολικά όμως είναι μία επίσκεψη με μεγάλη αξία. Βρίσκεται κανείς ακόμα μια φορά μπροστά σε τοποθεσίες και θεσμούς με πολύ μεγάλη και σημαντική ιστορία, κι αυτό προκαλεί κάποιο δέος.